‘k Was de skoenjste van al dezels, iederieën sprak lof va mouè.
‘k Was ne keninklèken ezel, ik liep in de beste wouè.
Elken ouved rond de zessen kwomp e masken dou verbouè
en dein vreef z’ over mè kopken en ze lacht’n azek zouè:

O, Marieken, o mè mosjken, mé a moesjken mé a flosjken
mé a bloesken mé a brosjken, ik paas mor allieën op aa.
Kom Marieken lotj ons traven en e klein stalleken baven
ge meegt altijd op mouè betraven, o Marieken, werd mèn vraa...

In ‘t begin zouè ze verwonderd “ik en pas toch nie ba aa
en dobouè” zouè ze “da gou nie, nen ezel mé een vraa”.
Mor ik antwoord’n : “Marieken, dat eid nog noeët ne menjs gezeid
en al bennek mo nen ezel, ik ka werken lè e pjeid”.

O, Marieken, o mè mosjken, mé a moesjken mé a flosjken...

Mo nen dag of twieë drouè louter stond z’in ieëne kieë ba mouë
en ze zouè: “ik kom a verlossn, ge meegt ouèndelèk ooët a wouè,
‘k wil ba a zijn, alle dougen, ge meegt wandele goun mé mouè,
mo dein moejje mè wel drougen en oeëk mèn pakken moetn derbouè”.

O, Marieken, o mè mosjken, mé a moesjken mé a flosjken...

Et leiven was e lieken, ‘t was ne wonderskoeënen touèd.
Alle dougen mé Marieken ginkek rouèn, wouèd en zouèd.
‘k Mocht ba é nog wel nie sloupen, mo ‘t zo kommen met den touèd
want ze wo et nie forseren en z’ ouè geire zekerouèd.

O, Marieken, o mè mosjken, mé a moesjken mé a flosjken...

‘t Was te skoeën vé lank te dieren, op nen dag verkocht ze mouè.
En na stoun ek ie te treern op een vremde boerderouè.
Elken ouved rond de zessen roept ‘t verdriet mè no de wouè.
Mo zen komt noeët, mè Marieken, noeët of noeët alie verbouè.

O, Marieken, o mè mosjken, lupt no d’ elle mé a flosjken
pakt a bloesken mé a brosjken, pakt a moesjken oeëk mo mee.
‘t Was nie langer nemme t’aven, ‘k woo zoe geiren mé a traven
mo vé de mensjken te betraven moejje ne stoemmen ezel zijn!