Twee flinke, lieve kinderen en een wonder van een vrouw
een huis midden in ‘t groen, zoals je ‘t eigenlijk altijd wou.
Een betrekking in een kleine stad, ver van het druk geraas, 
een stel toffe collega’s en een voorbeeld van een baas.
De tafel elke dag gedekt met groenten uit de tuin
en geurend verse broden, eentje wit en eentje bruin.
Op Zondag na de middag een fles wijn en krentekoek
en om de twee drie weken goede vrienden op bezoek.
	
	Maar dan op een avond zit je knus voor de buis
	en ze tonen de vreselijkste beelden.
	Je ziet de honger in dat doodarme land
	en je denkt, “God, wat kan het me schelen?”
	Maar dan zie je plots in de blik van zo’n kind
	je eigen zoon naar je kijken,
	je vrouw en je kinderen in een hels labyrint
	tussen stervende mensen en lijken.
	Hoe durf ik nog te lachen na het zien van zo’n pijn,
	ben ik niet beschaamd om gelukkig te zijn

De lucht hangt vol gefladder, alle botten lopen uit,
mijn buurman knipt de haag terwijl hij naar de lente fluit.
De tulpen en narcissen staan te blinken in de zon
en ergens in de verte maait al iemand zijn gazon.
Het daslook staat te pronken tussen ander geurend kruid
en zelfs de norse kater trekt een vriendelijke snuit.
een merel op de vensterbank komt trippelend voorbij
en ‘k zing mijn eerste liedje op de glorie van de mei!

	Maar dan duw je mij de krant in mijn hand
	en je toont me de vreselijke beelden.
	Ik lees hoe de haat in da prachtige land
	hele dorpen en families verdeelde.
	En ik zie hoe op nog geen dagreis van hier
	er geen spraak is van lente of voorjaar,
	hoe vrouwen en kinderen door kanon of mortier
	worden verminkt in de straten van Mostar.
	Hoe durf ik nog te lachen na het zien van zo’n pijn,
	ben ik niet beschaamd om gelukkig te zijn

Een mandje in de hand, lopen de kinderen in het gras
terwijl jij hen staat aan te wijzen vanaf het terras.
Ze zoeken in het tuinhuis en tot in het kippehok,
want je weet maar nooit waar ze haar eitjes legt, die malle klok.
Het mandje vol konijntjes in gekleurde chocola
zo komen ze gelopen en je telt de buit eens na.
Ik zie het groot geluk en het bruin en in het blauw
en groter nog misschien wel in die ogen van jou...

	Maar dan komt opeens weer dat boek in je hoofd 
	en je ziet weer de vreselijke beelden.
	Hoe de regen de as en de giftige rook
	over akkers en velden verdeelde.
	Je vreest dat in de wereld van morgen, misschien,
	geen spraak is van lente of voorjaar
	hoe voor onze kinderen in tweeduizend en tien
	de aarde verwoest wordt, onleefbaar.
	Hoe durf ik nog te lachen na het zien van zo’n pijn,
	ben ik niet beschaamd om gelukkig te zijn

Twee flinke lieve kinderen en een wonder van een vrouw
een huis midden in ‘t groen, zoals je’t eigenlijk altijd wou.
Maar elke avond is er ongetwijfeld weer die pijn,
beschaamd om te lachen, om gelukkig te zijn...