As ge toch isj nou van ‘nouved op den dag va gistere paast
as ge de versloenjste bloemen wegpakt ooët de vaas,
as dein booëten nog de wenjt bleist en et gès wit werd va kaa,
wetj dein dè’k ik ondertisken niks doen as paazn op aa.
	
Want gouè zetj vé mouè gelèk wouter,
ik en kan ginnen dag zonder aa,
ge zetj mè gistern, mè vandoug en mè louter
mè licht, mè leiven, mèn vraa.

Elk verdriet kinj’een ier of nen ouved verdrinken mé bie of mé wouèn
mo et komt altijd weer, et vergou niet en en altijd vergroetj nog de pouèn.
En ge wetj, oeëk al gojjet nie zeggen, dat elk voenksken al lank es gedoeëfd
en ge moetj mè van troeëst niksken zeggen, et zen woordn dagge zelf nie geloeëft.

Mo gouè zetj vé mouè gelèk wouter,
ik en kan ginnen dag zonder aa,
ge zetj mè gistern, mè vandoug en mè louter
mè licht, mè leiven, mèn vraa.

Alle pouèn werd gemoljd dee de jouren gelek et groun werd gepletj dee de stieën
en de woordn dat oensterfelèk wouren bleist de wenjd in een oeksken baieën...

Want gouè zetj vé mouè gelèk wouter,
ik en kan ginnen dag zonder aa,
en ‘k em skrik ve de dougen va louter,
ve et zinloeës bestoun zonder aa...