Vrijdagmorgen iets na vier.
De lava stroomt... de kop in brand.
Als een  schichtig dier en een hart te groot...
Ben ik weer een vent in nood.

Zin om te zoenen, zin om te voelen,
zin om te vrijen, borsten en dijen,
zin om te strelen, zin om te geven.
De spiegel kust, de spiegel doodt.
Gedachten vluchten in het rood.
Neen, niet de adem telt .
Maar wel  het snakken naar…
Wie kust mijn leven? Ik sta klaar.
 
Zin om te zoenen, zin om te voelen,
zin in gitaren, zin in violen,
zin om te bluesen,
zin.
Zin om te reizen, kerken, paleizen,
cello’s die janken, zin om te danken.
Holiday, Shaffy, Brel... die wisten het wel.
 
’t Geraas, ’t gebral,
De stroop de brij…
Voortaan gaat het aan mij voorbij.
Laat me mijn gekte, de sluipende onzin,
de manies, de knopen,
die welig tieren in mijn brein...
Het hoort bij mij.
Zin om te zoenen, zin om te voelen,
zin in verdwalen, hoeren, portalen.
Bijten in ’t leven… vrienden vergeven.
Zin om te vreten, kazen, olijven,
druiven en wijnen, boeren , bijten.
Zin om te leven...
Zin... zin.