Ik fiets nie meer,
'k doe nie meer mee...
 
'k Ben het zat te transpireren
met een fiets te copuleren
als een lul te ziggezaggen op de weg.
Ik laat niet meer met me lachen.
Ik ben net een opblaaszot met die helm op mijn kop
en die lont... dat zadel in mijn kont...
Ik fiets nie meer.
Ik doe nie meer mee...
 
Ik loop nie meer,
'k doe nie meer mee.
Met die nichterige  opa's
richting hartinfarct in looppas
en met die vitayawijfkes opgespoten
steeds in oorlog met hun lijfkes.
Lopen weg van hun psychose,
vet zijn is toch uit den boze.
Fitnessrage :  dag idioot gedrag!
'k Doe nie meer mee,
'k doe nie meer mee.
 
En ja! Na de manie komt de kater,
dus bezocht  ik psychiater doc.  Dré.
Die zei toen in de spiegel met een air:
vriend je bent alleen wat bipolair...
 
Oh nee! Ik schrijf voor jou geen pillen,
want die “killen” 't artistieke in je kop.
Zet nu maar een dans in naar een lief
 en ga samen rijen met de fiets ...
 
Oh nee, oh nee...
Geen van de twee!
Misschien woon ik wel veel later
bii een Affligemse pater,
of wellicht ga ik wel vissen om in 't water
mijn prostaatje leeg te pissen.
Zonder droom , geen  enkele wens
rustend op mijn dikke pens.
Als een vent gebleven wat ik ben…
Ik doe nie meer mee…
Hop naar ’t café….