Een gele Krokus en een witte Hyacint
Stonden te vrijen op een plekkie uit de wind
Ze waren gelukkig, zo blij als een kind
Hij zoende die Krokus en zij de Hyacint

Hij wilde haar trouwen die witte Hyacint
En ging naar haar vader om de hand van dat kind
Maar pa wilde niet weten dat zijn kind werd bemind
En hij sloeg zijn Krokus zijn bloedeigen kind

Vader zei:  Daar kan niks van kommen weet wat je begint
Want de kleur van een Krokus is heel anders als van een Hyacint
Dat wordt niks anders als ellende waar je je ook bevindt
Maar alle geliefden slaan die raad in de wind

Ze trouwden heel stiekem en ze kregen een kind
Dat leek op een Krokus en op een Hyacint
Alle bollen negeerden de familie Hyacint
Maar die hadden daar geen oog voor want liefde maakt blind

Toen kwam er een expositie van narcis tot Hyacint
Ons echtpaar dat schreef gelijk in en natuurlijk ook voor hun kind
En kijk dat kreeg nou als beloning een krans met een lint
Vanwege zijn stamboom en zijn originele tint