Er is weleens zo’n dag waarop de wereld lijkt te huilen.
De buren aan de overkant. De andere buren aan de overkant.
En dan raak ik onderhand ook overmand, dan krijgt de shit de overhand.
Dan houd ik het niet droog, niet, zelfs niet met de gordijnen dicht niet.
De luxaflex, de plissé, de lamellen, de rol- vouwgordijnen, naar benee, verduisterend.
Ik stamel alleen huiverend, dat ik het ook niet meer weet.
Zo’n dag dat er een film is op tv, een hond die praten kan met een klein jongetje en alles naar de klote gaat, alles fout gaat, alles kut gaat. 
Er wordt nog wel gelachen, maar het einde is in zicht.
Zo’n film, zo’n hond, zo’n jongetje.
Zo’n film, zo’n hond, zo’n jongetje.
Zo’n dag

Er is weleens zo’n dag dat alles dwars driedubbel overslaat.
Dat het lijkt dat niets meer overgaat of open gaat, de pijn niet, 
De spoorlijn niet, het ziekenhuis niet, dat vliegtuig niet.
De regels niet, de wetten niet, deze veel te grote maquette niet.
Zo’n dag

Op zo’n dag pak ik mijn doos van MASH
En kijk ik heel de dag naar de tv
Ik heb alle seizoenen op dvd.
En dwing mezelf de wijze les.
Dat alles klote is. Alles klote is, alles klote is.
En dat je het zelf moet doen.
Als je het anders wil.

Er is weleens zo’n dag dat iedereen ziek op bed ligt, nergens zin in heeft.
Iedereen ergens tussen de dood en het leven in zweeft, lekker liggen blijft.
Lekker warm lekker in bed, onder de dekens, de wollen dekens, dons, warme wollen donzig dekbed.
Niemand heeft toch zin in dat gevecht met opstaan, naar buiten gaan, adem
halen, adem halen, boodschappen, en adem halen. Laat de wereld nu maar los.
Je hebt de basis opgegeven.
Je kan nu alleen nog maar dood, of als Amerikaantje verder leven.
Amerikaantje verder leven.
Met je spekvet onder het dekbed.
Met je spekvet onder het dekbed.
Zo’n dag.

Op zo’n dag pak ik mijn doos van MASH
En kijk ik heel de dag naar de tv
Ik heb alle seizoenen op dvd.
En dwing mezelf de wijze les.
Dat alles klote is. Alles klote is, alles klote is.
En dat je het zelf moet doen.
Als je het anders wil.