Een beetje ergens in zo’n zandbak over zee de boel gaan staan redden.
Met een groepje in een vliegtuig daar naartoe om in die achterlijke rivierbedden,
In die belachelijke temperatuur te schieten op een willekeurig mensfiguur.

En dan heel stoer met z’n allen, groene mannen, in een rij door een zandbak lopen.
Niet zingen en niet stampen en niet zeuren alleen maar door die zandbak lopen.
Om in zo’n overdreven strenge dictatuur, te gaan schieten op zo’n willekeurig mensfiguur.

Nou ik heb het al niet zo met vliegen en ik heb het ook niet zo met heet.
En ik kan er hier ook niet om gaan staan liegen
Maar op mensfiguren schieten, hoe willekeurig ook is blijkbaar niet aan mij besteed.

En dan ’s nachts een beetje dollen in het tentenkamp met al die andere echte mannen
Die een zandbak en pistooltjes nodig hebben om na te denken over wilde toekomstplannen
En verhalen over al die meisjes thuis, met hun lichaam vol plamuur.
Die toch allemaal schijnen te beschikken over blijkbaar het ideale mensfiguur.

Nou laat mij dan zo maar bij die meisjes thuis
Ik kan hier lijkt me prima van een oude dag genieten.
En toekomstplannen maken hoeft ook niet zo ver van huis.
Dat lukt ook prima zonder op willekeurige mensfiguren te schieten.