Het is al laat en het asfalt donker
De snelweg leeg, de maan al hoog
Ik heb de Maasbrug net genomen
Hij leek een geheime liefdesboog
Het was je stem en ik kon niet wachten
Een andere stem zei:’Ga nu maar gaan’
Ik wil je wroetende gedachten
Maar ook je lichaam tegen me aan

Je bent mijn nacht, die boterzacht
Op Linkeroever op me wacht, mijn zonde
Mijn ochtendstond, mijn koffiemond
Van geest en heupen even rond, mijn bloed
En ik die gek die tot aan zijn nek
Hondsdol op jou als vuur en vrouw
Nog even gauw naar Antwerpen moet

Nee, het is niet goed, maar ik ben verloren
De grens al lang en breed voorbij
In het land van laat maar waaien
Is de liefde hekserij
Ik zie het hoera der havenkranen
Het lonken van de kathedraal
De lichten door hem rondgeworpen
Als met jouw vonken aan de haal

Je bent mijn dag, mijn zomervlag
Bij toverslag, mijn blink- en klinkend wonderding
Mijn vogelroep, mijn beddensnoep
Mijn zwarte gloed en honingzoete wildernis
En ik die zot, die Don Quichot
Die bot bespogen en bespot
Dan nu tot slot in Antwerpen is