Het is alweer een maand of zeven
Dat ik bij je weg ben nu
Maar al die maanden was je hier
Ik zag je langs de rietkraag lopen
In je oude blauwe jurk
's Morgens vroeg bij de rivier
En het is gek ja
Dat je eerst zo bruut moet breken
Van de lijn moet zijn geweken
Om te weten wat je had
En het is hard ja
Dat ik nu pas weer kan voelen
Dat onder dat roepen en dat bloeden liefde zat

Terwijl ik bij de dokken dwaalde
Een vreemde in een vreemd gebied
Hoorde ik soms weer wat je zei
Dat je niet werkte om rijk te worden
En ook niet voor de eer
Maar het alleen maar deed voor mij
 
Hoe moet ik verder
Met deze schrijnende gedachte
Over deze kaal geslagen vlakte van scherven, puin en as?
Hoe te vergeten
Dat ons chagrijn, dat afzien en die pijn
Ons nog onderweg-zijn was?
Ik begrijp niet goed wat me is overkomen
Misschien het diepste in mezelf
Dat ik niet kende en me heeft verleid
Een beest dat in me lag te slapen
En wakker geworden is gaan doen
Waar het van droomde al die tijd

Wie zal het zeggen
Nu de waarheid is gestorven
Hoe het is dat blijft verborgen, onuitsprekelijk en geheim
Maar als je iets wilt horen
Moet ik misschien maar zingen
Dat ik in de glans van al jouw dingen niet meer die sukkel wilde zijn