Daar staat ze in de deur
Kijkt me somber aan
Met wat verloren ging
De koolglans van haar oog
De sneeuwlach van haar mond.
De betovering
Ik heb haar niet gezien, zegt ze
Weggeduwd, haar niet bemind
Jij bent er zo eentje, zegt ze
Die alleen zichzelf belangrijk vindt

Ik kan dit niet begrijpen
Kan dit niet geloven
Zoveel als ik om haar geef
Het is groter dan ik ben
Dieper dan ik denk
Meer dan dat ik leef
Was het dan toch die angst
Mezelf te verliezen in het verkeerde spoor?
Gaat zelfs onder de vrede van de liefde dan
De oorlog altijd door?

Of is het die stille wond
Van vroeger uit haar jeugd
Dat zeurende gemis?
De twijfel in haar bloed
Of ze wel voldoet
En die niet weg te strelen is?
Ik denk niet dat het kan
Ik die verdoolde man
En zij teleurgesteld
Dit is geen liefde meer
Maar de verkilde rest ervan

De schepen die ik had
Heb ik achter me verbrand
Alleen om bij haar te zijn
Getekend voor het leven ben ik
Door wat ik heb gezaaid
Aan niet te helen pijn
Het schip dat ik nu nog vind
Zal me tot slot ten onder laten gaan
In de grauwe eenzaamheid der golven
Van de zwarte oceaan