Praat ik te veel?
Zeg je het eerlijk als ik te veel praat

M’n leven stond stil
Al het eenzaam geploeter leidde tot niets
Ik dacht het wordt kiezen als dit nog lang duurt
Tussen bang en verbitterd, of bang en verzuurd

Toen die nacht in april
Reed een gast op een scooter me zo van m’n fiets
Bloedend bij hem op achterop naar de huisartsenpost
Bleef ik vloeken ‘m’n E-bike, weet je wel wat die kost?’

Een dag later stond hij voor m’n deur met fruit in een mand
‘Wil je meer vitaminen’ zei hij, ‘dan weet ik vlakbij een fijn restaurant’
Hij wou m’n hechtingen zien, maar keek meer naar m’n gulp
Ik vroeg ‘is dit geilheid of slachtofferhulp?’
Ik vond hem leuk al meteen, maar wat moest ik na zo lang alleen

Hij zei durf het gewoon opnieuw
Iedere dag opnieuw
Nooit gedacht dat ik dat kon
Maar ik begon gewoon opnieuw

Na een maand af en aan ging ie een eettafel kopen en trok bij me in
Ik hield een litteken van ons verkeersrendez-vous
Maar dat noemde hij trots onze liefdestattoo
In mijn luchtdicht bestaan deed hij de ramen weer open en gaf alles zin
Wilde ik een gesprek over doodsangst zei hij
Dat is goed, maar dan wel met champagne d'rbij

Ik heb mijn rijbewijs door hem gehaald
Tuinierde zelfs weer
Hij wou trouwen en ik zei ‘oké,
Krankzinnig idee, maar zeg maar wanneer’

M’n hart snapte amper wat het overkwam
Het was klaar met de wereld en met Amsterdam
Maar hij sleurde me mee 
En ik zag de stad, elke boom, elke steen, elke bloem, alle mensen

Gewoon opnieuw
Iedere dag opnieuw
Nooit gedacht dat dat kon

En nooit gedacht dat iets doen met meer bluf minder zwaar is
Nooit gedacht dit gaat ooit stuk
Omdat het cliché dat clichés altijd waar zijn echt waar is
Dus ook het cliché van geluk

En het cliché van een arts die heel rustig iets meedeelt
De foto’s, prognoses, de korte termijn
Nooit gedacht dat iets zo banaals hem ooit zou breken
En dat ik er voor hem kon zijn

Dat we die twee jaar voor ik hem verloor
Meer leefden dan ik heel mijn leven daarvoor

Hij ging snel achteruit
Maar bleef vechten tot ik zei ‘lief, je mag gaan’
Stil zat ik daarna dagen aan tafel
En toen vroeg ik aan een leeg huis: ‘wat gaan we nu doen?’

Gewoon opnieuw
Iedere dag
Iedere dag
Nooit gedacht dat ik dat kon
Maar ik begon

Praat ik te veel?
Zeg je het eerlijk als ik te veel praat

En nu zit ik hier met jou
Ik ken je net een paar weken en ben in de war
Geen idee hoe je dat al de eerste keer deed
Maar je maakt dat ik domweg mezelf vergeet

Het kon niet, het mocht niet van mij
Eerst niets mee gedaan
Maar als de liefde zelf weet ‘dit is waar’ 
Dan trekt ze zich daar vrij weinig van aan

Ik laat het wonder maar toe dat ik jou heb ontmoet
En m’n litteken jeukt niet, dus hij vindt het goed
Hij zei laatst nog dat ik te lang rouw
Dat ie ziet hoe veel ik van je hou

Hij zei durf het gewoon opnieuw
Iedere dag opnieuw
Ik denk dat ik het kan
Dus wat dacht je ervan
Gewoon opnieuw