De vedel aan de zijde, het lied in ziel en mond,
zo zwierf de zanger rond al in de oude tijden.
En riep hem stem- en schalenklang te midden leutig feestgedrang,
daar deed hij ‘t snaartuig ronken vol tov’rend’ harmonie,
en zong de zielen dronken van klank en poëzie,
en zong de zielen dronken van klank en poëzie.

Nog zwerft alhier de zanger en doolt stilzwijgend rond,
doch, houdt hij zijne mond, zijn ziel is lied’renzwanger.
Zweeg vreemd gezang en dorperlied, verstiet men zijne tale niet,
nog zou de zwerver komen en rijzen in de zaal,
vol beelden en vol dromen en klank en bonte taal,
vol beelden en vol dromen en klank en bonte taal.

Weer zong hij u de sagen van uit de oude tijd,
der helden grootse strijd en grootser nederlagen:
de lichte sprook met vroede zin, het lied der abele dichtermin,
het lied ons in geschapen, dat niemand zingen dorst
het lied der Dietse knapen dat smacht in veler borst,
het lied der Dietse knapen dat smacht in veler borst.