Natuurlijk wordt alom gestreden
En zwijgt vervelende muziek
De tederheid is overleden
En die illusies zijn doodziek 
Natuurlijk laat zich alles kopen 
Voor wie er maar het meeste biedt
En worden bloemen stuk gelopen
Maar een vriend zien huilen kan ik niet

Natuurlijk hebben wij verloren
En lacht de dood ons aan het eind
Met onze schouders ver naar voren
Staan wij nog amper overeind 
Natuurlijk zijn we vaak bedrogen
En liggen vogels in het riet 
Die voor het laatst hebben gevlogen
Maar een vriend zien huilen kan ik niet 

Worden er steden stuk gesmeten
Door kinderen van vijftig jaar 
Dan wordt het lied weer gauw vergeten
Voor nieuw verdriet of nieuw gevaar 
En de stations vol met verdwaalden 
…?... ver heen voor elk verdriet 
Geen enkele waarheid die het haalde 
Maar een vriend zien huilen kan ik niet

Natuurlijk, spiegels zijn integer 
Geen moed genoeg om anders te zijn
Niet elegant genoeg voor velen
Geen licht, alleen maar valse schijn
In eigen kilheid, zo gevangen 
Dat m’n voor liefde zich verschuild 
Zo aan een eind van elk verlangen
Een vriend zien huilen kan ik niet