Vandaag is een belangrijke dag voor de familie,
vandaag gaan die koppen rollen.
haters blijven maar praten,
maar de familie overwint alles.

Vroeger op de flappentappe
....
ik rock 't op, een joch dacht: "non-stop,
voor hip-hop gaf ik alles op."
Werd laf opgelicht, dus in het donker zag ik alles nog.
M'n allerbeste vriend ten val gebracht en in de val gelokt.
Door de dood op de strop, vaak door love opgefokt,
m'n hart kapot. Mensen (ach) ze liegen met hun laffe kop,
dan valt je lot in je eigen handen, dus je wandelt toch,
door alle vallen en opstakels het is een lange tocht.
En hoe bizar ik vocht, maak geen rap-grappen joh,
een lange carriere en verder ben ik nergens zo happig op,
Een hooggevoellig persoon met die ... state,
niemand die dingen weet, of dingen ziet net zo diep als brain,
Door lief en leed, en obsessieve geest,
ziekelijk wreed en schitzofreen
diep gereeten door het diepste leed,
verdiepte me in beats,
waardoor lyriek dieper in zielen sneed.
Je weet, niemand weet wat de familie weet.

Jullie zullen het nog zwaar krijgen

He jo, de dood spookt door m'n hoofd en m'n geest leeft als een fantoom.
De wortel van het kwaad groeit rechtstreeks vanuit m'n stamboom.
Het haat gevoelens brandschoon en opgekropt als bloemkool,
je eerste goede indruk van me kwam via m'n schoenzool.
Ik ben geirriteerd als zwetende oksels,
ik loop rond besmet met de ADHD in m'n knokkels.
Stekend als stoppels,
laat ik het probleem en de flow oplossen.
Rappers leven een fabeltje en kunnen alleen maar sprookjes bossen.
Ik zweef kilometers hoog boven je niemandsland
en blaas met elke verse de verse lucht in m'n familieband.
Flitsende types sla ik lens met hun camera,
kocht elke hater m'n plaat dan stond ik direct platina.
Vertaalt in bladiebla, verpakt in zoveel bars,
overdwars spit ik m'n mening uit, marcherend als een dodenmars.
Ik hoor je later wel of sydephex echt kut was,
wanneer je kids rondkopen met GZ op de rugtas.

Jullie weten niet waaraan jullie zijn begonnen.
Ik heb best wel meedelijden met jullie, allemaal!

Een ding is duidelijk, luid en huiverig jaag ik de stuipen op lichamen,
ze beamen het buitenste, maar shit diep van binnen,
ze weten met te vinden, ik ken de slap van de microphone,
dus laat die spotlights maar dimmen.
Een moment voor mezelf, ik ben echoistisch,
de som mist iets, de uitkomst is zoals muziek
en jij maar denken dat het meer zoiets is als striptease
je show dropt maar eerlijk bitch je spit niet.
Ik ben er klaar voor, ken tegenslagen als niemand anders,
m'n jongensdroom, m'n uitweg, maar niemand weet ervan dus.
Ga m'n eigen weg, maak m'n eigen tekst, sla m'n eigen zet
en aan het einde is het eind perfect.
De woordvoerder, verpakt in het tocido(?)pak,
die spreekt voor mijn familie hard dat jij je biesen pakt.
Je kent verlies, verloor waarde en respect
en wordt nu wakker met een paar paardenkoppen in je bed.

Dit is die familie,
de ADHD familie,
de muziek is onze basis.

Vergeet praten over rappen en vragen wat er gebeurd,
ADHD shit, vergeet zaterdag amateurs.
Vergeet wat je ooit geleerd is over liefde en dis-rhymes,
wie d'r gefrustreerd is en wie er de shit zijn.
En wat je denkt te weten over underground en daglicht,
al-dan-niet geschreven regels verbreken we krachtig.
Vergeet niet, ik bos dit met m'n hele familie,
dus vergeet die beaf, ik fok niet met de 2e divisie.
Vreselijk sinies, gast wat weet je over uren maken
in de studio diep in de nacht als je buren slapen.
Begrijp dit kerel, muziek maken is mijn shit,
dus vraag die bitch... maar wanneer hij mij dist.
Rapsukkels, als die nonsens gaan van kwaad tot erger,
ze houden van de spotlight, maar ze haten werken.
Ik rock mices, ik schrijf m'n licks en gebruik mijn stem,
ik rhyme voor de kids die hoofdknikkend luisteren
naar elk woord en elke keer dat ik een tekst rap
en nee, we rijmen niet voor oude kerels met een backpack.
Dus fock dat, er is maar een familie, een pot nat,
dus stap op, pfff vergeet het maar, jo hou op gast.

Don Tolini, ADHD, DiceCream, Brianpower, Sydephex, IJsman.