Wolkendek,
stort uw last op onze nek,
want ik vind dat het met Kerst behoort te sneeuwen.
Dennengroen
en een knots van een kalkoen
en een witte wade met verkleumde meeuwen.
En ergens dwalend in de verte
twee uitgeteerde edelherten.

Op de wijde akker, voortzwoegend in de wind,
gaat een bedroefde vrouw.
Haar verstijfde armen dragen een schreiend kind.
Kijk nou, dat kneusje z'n neusje ziet blauw van de kou!

In de sneeuw
gaat verloren het geschreeuw
van de vrouw, die bijna wegzakt tot haar knieën.
Uit het niets
komt een jager op z'n fiets.
Zwijgend strompelen ze verder met z'n drieën.
Plots wordt het kindergezichtje
beschenen door een stralend lichtje.

't Is het vensterraampje van de vervallen schuur,
waarin de jager woont.
Liefderijk ontdooit hij 't kind bij het knapp'rend vuur,
kust dan de moeder en zo wordt haar goedheid beloond!

Dennengroen
en een knots van een kalkoen
en een witte wade met verkleumde meeuwen.
Wolkendek,
stort uw last op onze nek,
want ik vind dat het met Kerst behoort te sneeuwen.

Sneeuwen, sneeuwen, sneeuwen.