Grijze wolken boven Harley Heaven,
niemand die nog zingt in Angel Place,
mafgezopen middelbare mannen,
boerend in de stilte na de race,
colours waar de kleur is uit gesleten
over het getatoeëerde vel,
tekens van voorbije knokpartijen,
die nog altijd steken als de hel...
Geen ouwe rocker groet ze meer,
geen popgebeuren moet ze meer,
alleen een enkel keertje de reclame.
The beat is off, the thrill has gone,
de zoons van Harley Davidson
voor wie zich nou hun kleinzoons lopen schamen.

'I wasn't born to follow' jankt een grijsgedraaide plaat,
they weren't born to follow, maar het komt zoals het gaat:
tot ouwelullenclub herleid
en ingehaald door Brother Tijd
en moet je kijken wat die achterlaat.

Af en toe nog dat gevoel van vrijheid,
dat het ouwe mechaniek nog werkt,
ook al blijft hij door politieporsches
meestal tot een maximum beperkt.
Driehoog-achter zitten hun old ladies
's morgens elf uur aan de witte wijn,
nou, dan wil je graag een ritje maken
om eens even uit de buurt te zijn.
'No fuck, no ride' dat geldt niet meer,
cylinderinhoud telt niet meer,
je ziet ze zelfs al naar japanners kijken.
En soms wordt ééntje zó al gek,
de doodskop op hun motorjack
gaat met de jaren steeds meer op ze lijken.

'I wasn't born to follow' jankt een grijsgedraaide plaat,
they weren't born to follow, maar het komt zoals het gaat:
tot ouwelullenclub herleid
en ingehaald door Brother Tijd
en moet je kijken wat die achterlaat.

En als je erbij stilstaat ging er in de maatschappij
vanaf de jaren zestig nog wel méér voorgoed voorbij
aan hippe symboliek voor ongebonden zijn en vrij...
Maar mijmeren en stilstaan is toevallig niks voor mij!

'I wasn't born to follow' jankt een grijsgedraaide plaat,
I wasn't born to follow en dat blijft zo want dat stáát:
solide glanzend in het vet,
een Harley van het cabaret,
dus niet kapot te krijgen, inderdaad!