Als iedere morgen wacht een stoet
van grijze mannen op de trein
en onder ieders grijze hoed
zeurt weer hetzelfde grijs refrein:
het weer is koud, de tijd is slap,
het geld is duur, zwaar is de plicht.
Zo houden ze hun leven krap
en stijf hun bril voor hun gezicht.

De lucht vandaag is gruwelijk blauw
en vreemd oranje is de zon.
Het ruikt naar ozon in de kou,
de rijp slaat neer op het perron.
Effecten waaien uit hun tas,
als witte vlinders in het rond,
één man verliest zijn brilleglas,
een dode krant valt op de grond.

En daar, in plaats van rails en grind,
golft plotseling water, donkergroen.
In doodse stilte, zonder wind
meert de bark van de Griffioen.
De mannen kijken naar elkaar,
dan gaan ze een voor een aan boord,
hun geld weegt plotseling loodzwaar
en stinkt opeens naar brand en moord.

Een lichtmatroos van ebbenhout
slaat naam en eer van hun gezicht,
één protesteert, hij is al oud,
dan snijdt de zweep zijn kaken dicht.
Er valt een regenbui als lood,
met donderwolken, giftig groen.
Met aan 't roer de oude dood
zinkt de bark van de Griffioen.




(c) Lennaert Nijgh / Astrid Nijgh