Mijn duivel was een warm en rustig nest
Nooit kwam het in mij op daar weg te gaan

Toch maar eens naar de rand gekropen
Nooit gevlogen, nooit gelopen
Eerst eens
staan

Iemand riep mijn naam
De wind, het uitzicht, ik wilde
Het duizelde me aan
Ik
zette af en ik gilde

Mijn duivel was, ik had alles wat ik wou
Mond dicht, stil genieten dus, wees blij
Maar
zo ging het niet, ik haatte iedereen
Bij elke nieuweling dacht ik meteen
De toekomst
die hij voor zich heeft ligt achter mij

Iemand riep mijn naam
Ach deze weg dan al belopen
Het duizelde me aan
Dan ligt
elke andere nog open

Duivel is dood!
De duivel is luiheid
De duivel is zo groot
Duivel is dood

Jaloers is de duivel
De duivel is zo groot!

Ik zag de duivel in elke spiegelruit
In welk raam ik ook keek ik zag ‘m terug
Kon me
er nooit tegen verweren
Wilde mezelf niet begeren
En toch keek ik vlug

Iemand riep mijn naam
Toen keek ik lang en sindsdien
Het duizelde me aan
Ach,
niets bijzonders te zien

Duivel is dood!
De duivel is ijdel
De duivel is zo groot
Jaloers is de
duivel
De duivel is luiheid
De duivel is zo groot

Waarom doe je de dingen
Als je ’t zo erg vindt
Waarom doe je ’t dan?
Het
antwoord is simpel
Waarom likt een hond zichzelf
Omdat ie ’t kan!

Duivel is dood!
De duivel is geilheid
De duivel is zo groot
De duivel is
gulzig
De duivel is zo groot
De duivel is ijdel