Ondanks haar teleurgestelde borsten
Ligt ze languit op het strand
Haar groene topje nonchalant onder haar boek.
hoewel ze daar koelbloedig ligt en moedig lacht met haar gezicht
Kijken haar borsten nogal treurig uit hun tepels

Terwijl ze traag een ijsje lepelt 
Reikt ze langzaam met haar hand naar haar topje 
Dat haast brand onder haar dagboek in het zand 
Waarin ze net heeft liggen lezen 
Hoe blij ze was in het begin
Ze schreef: de hemel zij geprezen, ik ben iemands vriendin!

Ze was daarvoor ook wel bemind 
Maar nooit echt als een zielsverwant
Maar als een domme debutant 
Gaf ze haar hart als onderpand
Sinds vanmorgen is het over 
Als vrienden uit elkaar gegaan
Ze denkt ik worstel en verover 
Ik doe mijn topje maar weer aan
En als ze dan rechtop gaat staan 
Is ze verrassend bruin verbrand.
En in verticale stand 
Zijn zelfs zijn haar tieten weer charmant
Nu 'ns niet voor een ander mooi 
Maar voor zichzelf want ze staat er
En met beide handen gooit ze
Haar dagboek in het water.

Want als je echt niet meer kunt winnen
Moet je een goed verliezer zijn 
En doet het pijn om te beminnen 
En nou bemin je dan maar de pijn
En laat ze zinken de verhalen 
Van hoe we samen sliepen 
Laat het verdrinken
Laat het dalen in het diepe, in het diepe.

In het diepst van haar gedachten is ze een god
En met haar hand schept ze
En schept ze het restant van haar dagboek weer aan land
Waar ze de doorgelopen woorden rustig afdroogt 
En bewaart en met de mooiste slotakkoorden 
Wegrijdt op haar witte paard