Wij trekken vaak naar vreemde landen
En breken tijdelijk alle banden
Voor de emotie van de reis
Wij weten heel veel te verhalen
En kunnen bonte beelden malen
Van Wenen, Londen en Parijs.
Maar gaan we rustig vergelijken
En alles nuchter eens bekijken
En zijn we niet door schijn verblind
Dan komen we tot de conclusie
Wij zoeken ver naar een illusie
Terwijl je ’t toch zo dikwijls vindt.

Onder de bomen van het plein
Daar kan je zo gelukkig zijn
Onder het dak van bladergroen
Daar bij ’t hekje van ’t plantsoen
Onder de bomen van het plein
Daar ligt een paradijsje klein
En uit het diepst van mijn gemoed
Zend ik uit verre land een groet
Naar jou, mijn Rembrandtplein.

Ook ik zit hier in verre oorden,
’t Is mij zo vreemd, ik zoek naar woorden
Om uit te spreken wat mij kwelt.
Vaak in mysterieuze nachten
Dan zit ik eenzaam in gedachten,
Terwijl het verleden langs mij snelt.
Ik zit weer voor m’n geest verschijnen
De plekjes die nu gaan verdwijnen
Ter wille van het stadsverkeer.
Maar laat één plekje ongeschonden,
Waaraan veel dierbaars is verbonden
Uit mooie uren van weleer.

Onder de bomen van het plein
Daar kan je zo gelukkig zijn
Onder het dak van bladergroen
Daar bij ’t hekje van ’t plantsoen
Onder de bomen van het plein
Daar ligt een paradijsje klein
En uit het diepst van mijn gemoed
Zend ik uit verre land een groet
Naar jou, mijn Rembrandtplein.

O, meisjes met garçonnekopjes
Als amoureuze liefdespopjes
Wat zwelgt je geest in romantiek,
Waar toef je in je tedere dromen?
Waar zou je met hem samenkomen
Een chique lunchroom met muziek?
Je moet dat heus niet accepteren
Je kunt je beter amuseren.
De lucht is zwoel, de schaduw lokt,
De blaren fluisteren zoete zangen
Van jonge liefde en verlangen,
Nu lang genoeg in huis gehokt!