Je was in dezelfde kamer als ik
Je keek in mijn richting. Ik schrok van je blik
Je noemde mijn naam. Toen besefte ik pas
Dat je al heel lang geleden afgereisd was 

In dezelfde ruimte, dezelfde tijd
Was ik je verloren, was ik je kwijt
Ik kon het niet geloven, ik raakte je aan
Maar je raakte steeds verder bij me vandaan

Waar ben je toch?
Waar ben je toch?
Waar ben je toch?
Waar ben je toch?

Een verschrikking was het bezoek dat ik kreeg
Je stond bij de tafel, maar de kamer bleef leeg
In dezelfde ruimte was je zo ver 
Als een eeuwen geleden verschoten ster

Je was heel dichtbij en toch heel veraf
En ik vroeg waarom je je verblijfplaats niet gaf
Een antwoord van jou verwacht ik niet meer
Toch roep ik wanhopig telkens weer

Waar ben je toch?
Waar ben je toch?
Waar ben je toch?
Waar ben je toch?

Waar ben je toch?
Waar ben je toch?
Waar ben je toch?