En hoog van de muur suizen duizend kometen
Ze houdt ze zo mooi rond zich heen in bedwang
Ze staat uit een doos chocolaatjes te eten
En tekent een inktvisje op 't behang

Ze komt uit de keuken, de thee in de glazen
Zo komt dan de honing weer bij de jasmijn
Ze voelt zich wel thuis hier, in deze oase
Hoever zou de rest van de wereld nu zijn

En dan..., barst de kamer open
En met donderend geraas
Storten duizend linten lila langs de muren
En zij wil ze niet ontlopen
Want ze glimlacht blij en dwaas
Deze regenbui mag honderd jaren duren

Dan kruipt ze terug in de schulp van haar jaren
En droomt zich aan alle dimensies voorbij
En moeiteloos laat zich als drijfhout vergaren
Wat zwierf door haar hart, op een vroeger getij

Ze neuriet een liedje, van eeuwen geleden
En knoeit met een viltstift een oog op de muur
En dan schrijft ze 'neuken' en 'eten' en 'vrede'
En vraagt: "Wie met nootjes en wie wil er puur"

De een, die wil graag met nootjes en de andere liever puur
Maar dat geeft niet want ze zijn toch net zo duur
"Kijk, hier heb je nog een stukje. He zeg, dat is nou toch sterk, 
Met rozijnen. O, 't is een ander merk"

Zo strooit ze met woorden en duizend gebaren
De tijd is alweer even stil blijven staan
Dan rolt ze bedachtzaam en angstig ervaren
En steekt ze tevreden een volgende aan

En hoog van de muur suizen duizend kometen
Ze houdt ze zo mooi rond zich heen in bedwang
En in dit heelal raakt de aarde vergeten
Ze tekent een inktvisje op 't behang

Lalala, lalalala
Lalala, lalalala