Nu komt de avond laat,de deuren sluiten,
de deuren van het licht en de late dag.
Traag zullen wij beide vermoeid, onze ogen sluiten,
en stijgen gaat nog het heimwee in ons hart.
Terwijl de regen tokkelt op de ruiten
en hier de warmte in het hete land weer strandt,
ver-inkt de aarde in het natte duister,
vergaan het huis, de velden en het land.

Maar vooraleer wij eenzaam zullen stranden,
op de verlaten oevers van de snaar,
geef mij nog vredig strelen van uw handen,
voordat de dag traag in de ogen vergaat.
Dan mogen duisternis en droefheid komen,
in alle diepten der verzonkenheid.
Ik weet dat gij in al mijn donk're dromen,
de zachte klaarte uit mijn leven zijt.