Zij keek naar de sterren, in het hart van haar dorpje.
Hier bleef ze gevangen, de stad trok haar aan.
Zij hoorde van verre, het lied dat haar lokte.
Daar moest ze naartoe, en heel snel hier vandaan.

Van onder de toren, een pleintje met bomen.
En klokken die luiden, voor bruiloft en rouw.
Onder de toren, waar winter en zomer.
De paartjes gaan vrijen, in het licht van de maan.

Ze huurden een kamer, vier muren wat meubels.
Lawaai bij de buren, en het tocht aan het raam.
Maar wat kon dat geven , de stad was haar leven.
Dat vond ze opwindend, en heel anders dan.

Dan onder de toren, een pleintje met bomen.
En klokken die luiden, voor bruiloft en rouw.
Onder de toren, waar winter en zomer.
De paartjes gaan vrijen, in het licht van de maan.

Maar jachtig is`t leven, voor mensen in steden.
Geen tijd voor een vreemde, hun wereld is druk.
Ze miste haar jongen, zen liefde zen zorgen.
Ze schreven van van morgen, wil jij me terug.

Terug onder de toren, een pleintje met bomen.
En klokken die luiden, voor bruiloft en rouw.
Onder de toren, waar winter en zomer.
De paartjes gaan vrijen, in het licht van de maan.

La la la la la la, la la la la laai la.
la la la la laai la, la laai la la laa.
Onder de toren, een plaats om te dromen.
De tijd, is er stil blijven staan.
En `t lijkt of z`is nooit weg gegaan.