Geen droevig lied, niet nu de kinderen bij de voordeur staan
Die vragen of je alleen vertrekt of dat je met haar mee zal gaan
Nee, je blijft hier in dit huis, alleen misschien, je weet het niet
Niemand zal je ogen zien wanneer je gek wordt van verdriet

Morgen als de dag begint dan hou je wel de luiken open
Zodat de zon naar binnen schijnt en jij je droeve denken stopt
Als iedere auto in de buurt je langzaam naar het raam toetrekt
En telkens weer dat beetje hoop dat overbleef je tranen wekt

Geen droevig lied, niet nu de stilte door de kamer sluipt
De eenzaamheid al tastbaar wordt, de angst doorheen je lichaam sluipt
Ook niet je lief herkent in dingen die ze achterliet
Een ladyshave, een boek of tien, een foto met 'vergeet me niet'

Nu zing je een vrolijk lied, alsof je pas de liefde vond
Alsof je voor het eerst zo'n gekke brieve naar haar zond
Kijk, kijk je lacht de mensen toe net als een jongen van achttien
Of doe je maar gewoon alsof en kan men 't aan je ogen zien

O, je wou dat ze weer binnenkwam, gewoon als vroeger binnenliep
Haar kleren om de stoelen heen een acht uur nog maar met je sliep
Ja dan zong je een vrolijk lied alsof je pas de liefde vond
Alsof je voor het eerst, verlegen lachend, op haar kamer stond