Ik lig even op de bank en mijn ogen vallen dicht.
Dan hoor ik een geluid: een deur, een raam wellicht.
Ik spring op, loop naar de keuken. Zijn het dieven of een kat?
Dan schrik ik van de puinhoop op het tafelblad.

De pot verwijt de ketel dat hij zwart ziet;
een schaal ligt met een vaatdoek overhoop;
een pan die brult dat hij de aardappels niet afgiet,
zolang ik niet een steelpan voor hem koop
en een vork gaat met twee lepels op de loop.

Ik roep: ‘Ik ben het zat, hier in huis is altijd wat!
Nooit een keertje rust, dan dit en dan weer dat!
Ik kan er, als ik nadenk, niet bij met mijn verstand.
Vooruit, zeg op, wat is er nou weer aan de hand?!’

De pot verwijt de ketel dat hij zwart ziet;
een schaal ligt met een vaatdoek overhoop;
een pan die brult dat hij de aardappels niet afgiet,
als ik niet snel een steelpan voor hem koop
en een vork gaat met tien lepels op de loop.

Dan zijn het de onderzetters en nu weer het bestek,
straks is het de koekenpan en daarna het afdruiprek.
Dit wordt te gek, dit wordt te gek!!

Ik verlang van een stilleven dat het stil ligt,
dat het zijn plaats kent en daar niet over klaagt,
dat het servies ook keurig meewerkt zonder toezicht
en een doodgewone pan zich niet misdraagt.
Zeg eerlijk, is dat soms te veel gevraagd?

Goed, dan zie ik het nog één keer door de vingers!