Afscheid, onder gele lichten
van een langgerekt perron.
Zoveel droevige gezichten
nu de zondagnacht begon.
Zonder tranen kun je huilen
bij de klok die steeds verspringt,
kunt je bij elkaar verschuilen
tot het schelle fluitje klinkt
en bent niet meer met z’n beiden
als die lange trein gaat rijden.

De soldaten staan de kussen
met hun meisjes, lief en teer,
want al zijn er dan geen Russen
en geen communisten meer,
ergens moet een vijand wonen
die ons mooie landje haat,
maar zich niet durft te vertonen
dank zij onze Jan Soldaat.
Een perron vol droeve meiden
ziet de trein de nacht in rijden.

Nu de knoop na honderd ruzies
eindelijk is doorgehakt
en er eentje zijn illusies
in zijn koffer heeft gepakt,
staan die twee daar, moegestreden,
staan ze daar, een treurig paar,
in hun laatste tederheden
heel onwennig bij elkaar.
Die twee zijn voorgoed gescheiden
als de lange trein gaat rijden.