Mijn maten sterven jong, terwijl ‘k blijf bestaan 
Gedoemd om deze tragedie t’ondergaan. 
En half vergeten wa’k bij het afscheid vertelde
Tegen hen die vielen in Vlaamse velden. 
Voor jou, m’n favoriet & grootste deugd 
Wiens glimlach me herinnerde aan m’n jeugd. 
‘k vraag me af, nu da’k je heb moeten laten gaan 
Wat voor misérie den oorlog ons nog zal laten doorstaan.

Grijsaards kregen hun wijsheid met de jaren 
Door gretig nieuwigheden te vergaren. 
‘k Ben nog jong, maar ‘k wil nu al leren vergeten 
Veel te vele gezien da’k liever nooit had geweten. 
De doden waren geen vreemden, maar mijn vrienden; 
Een storm van tranen om ’t verlies dat tot niets diende. 

Nu ‘k je nooit terug krijg & niets meer kan zeggen 
Valt er des te meer te vertellen & uit te leggen. 
‘t Was zo tof alles wat we samen deden 
En met bevroren handen door de bossen reden. 
Er is nog steeds ‘t geloof & de hoop 
Dat je straks gewoon de kamer binnenloopt; 
Net als vroeger kom ‘k je wel weer tegen 
Nadat je verdween bij schemer & regen. 
‘t Geluk van de jacht is nu niets meer 
dan een pijnlijke herinnering aan die laatste keer. 

Nu de dood jou heeft weten in te lijven 
Zullen onze plannen altijd dromen blijven. 
Snelle paarden waren alles waar jij om gaf 
Niet de complimenten die men mompelt aan je graf. 
Er zijn te veel dode helden in dit land 
Vergruisd of vereerd naargelang hun stand.
Ookal looft meneer pastoor jouw helden daad 
En alle offers die je bracht voor kerk & staat; 
‘t Is winst noch troost, dat door ‘t oorlogsgedruis 
Jouw naam nu staat op een roemrijk houten kruis.

Kom terug, kom terug, jouw dood was niet eens nodig; 
Want deze oorlog is een vette leugen & zelfs overbodig;
En de heerlijkheid waarover men sprak vol lof 
Is niet meer dan een hels massagraf van slijk en stof.