Soms lijk ik op een clown, die lacht om zijn verdriet.
Die zachtjes lijdt van binnen, maar niemand die het ziet.

Beschilderd met wat kleuren. Hier wat rood en daar wat geel.
Van buiten lijkt het vrolijk, maar van binnen is het kil.

Mensen om me heen, maar in mijn eigen hart blijf ik alleen.
Totdat jij mij bevrijdt, van mijn eenzaamheid. 
Jij kent mijn stille strijd.

Ik ben verwonderd, dankbaar om jou.
Een diepe vriendschap, teder en trouw. 
Oh soms zit ik op een eiland in een zee van
Eenzaamheid.

Maar jij slaat een brug en haalt mij terug, naar de werkelijkheid.


(c) Gerald Troost