Hij heette John, was negentien, een Canadees en bovendien
Als jonge held gezeten in een jeep, zij was net twintig, keek naar hem
Ze juichte met haar mooie stem: “Oh, thank you, John!” was alles wat 
ze riep

Er was geen doller, dwazer feest, de hele oorlog lang geweest;
Tot het weer licht werd, ging het dorp te keer
Met de bevrijders kwam de kans, voor steeds een nieuwe vreugdedans
Maar zij en John, ze deden nog veel meer

Pas toen hun lust was uitgeblust, kwamen zij beiden weer tot rust
Zij ging naar huis en hij ging naar zijn jeep
Dat was de allereerste keer maar het gebeurde nooit meer weer
Want John vertrok terwijl zij thuis nog sliep

Zij wachtte maanden nog tot dat ze voorgoed wegging naar de stad
En daar alleen haar kind ter wereld bracht
“Het is een jongen,” zei de non, en zij zei: “O, ik noem hem John.”
Vanaf die dag ging zij op eigen kracht

Verleden jaar kwam op een keer, hier in het dorp een grijze heer
Die peinzend naar de oude huizen keek
Ik vroeg: “Heet u toevallig John?”, Hij schrok en zei: “You must be 
wrong,
That was not me. It must be a mistake.