Hoor het geklingeling van metaal gevleugelde vogels die vanuit hun ruimteschip de wereld in vliegen. En zie hoe de ijzeren glinstering middenin de alles absorberende duisternis de wereld weerspiegeld. Ik zie de maan, ik zie de sterren, ik zie biomechanische silhouetten vervagen in de verte van het kosmisch ballet. En de aarde draait zijn laatste pirouetten in een decor van intergalactische supernova’s. En in feite is alles dus pure jota. BLA! Superheld versus natuurgeweld. Buitenaardse draken spuwen vuur met stealth camouflage. Is dit het lot? Zodat de botsing van zonlicht zichzelf kan verdragen? Het gevecht ben ik niet waard. Ik kan maar beter hard rennen met mijn plastic zwaard. Dwars door de geürbaniseerde wildernis, waar geen kleur meer te vinden is behalve grijs. De euforische ruïnes van het stadsparadijs bij nacht, in het licht van bliksemflitsen. Terwijl aliëns mijn gedachten binnendringen. Tot ze opeens het punt bereiken van verlichting, bij wijze van levenskunst. Want eigenlijk vervelen ze zich rot en daarom spelen ze voor God en de duivel tegelijk. En dan licht buiten ons bereik, maar het leven houdt niet op als je daar niet tegen kunt. Misschien dat de ziel al eeuwig heeft gevochten. En nu ziet dat de oorlog misschien wel is verloren. Voor de balans, in het kosmische belang. Maar om vier uur in de ochtend wakker worden geschud door de klank van kunstmatige vogelrobots op mijn dak. Blijft wel verdomd irritant.

Nee, dit is geen logica, dit is een microkosmos van ijzeren grootheidswaan, waar ik slaap tot ik uit m’n droom ontwaak.
Nee, dit is geen logica, dit is een microkosmos van ijzeren grootheidswaan, waar ik zweef tot ik de bodem raak.




En zo was het dat ik mezelf weer vond, hysterisch zwevend, ontwakend uit dromen die veels te lang leken, door te gaan, op verdwaalde snelheden, die langzaam maar zeker verlogen gaan door ’t gefladder, van m’n gebroken vleugels, door alle uitgesproken leugens die zich vastklampen, maar ontglippen aan de realiteit. Reanimeer mij, voordat ik ten dode val in de zaaivelden van onwetendheid. Doorboord met schroeven, gedoomd te roesten, de zwaartekracht omarmt mijn ongenoegen, in dit metalen lijf, industriële revolutie, alle vogels geadapteerd aan de stalen tijd. De industriële institutie is een wapenfeit, bij deze mijn contributie. Als dienaar in valleien des doods, als laagst gerankeerde monteur in een Fordistische loods. Als schrijver geplaagd door een autistisch syndroom… de wolken niet te kunnen onderscheiden, na een lange tijd hier niet langer te kunnen blijven en ooit ook niet meer te kunnen schrijven met de wind. En dus schrijf ik maar in wat wellicht m’n allerlaatste vlucht is, m;n laatste uitgebalanceerde dans met de lucht is. met een veren van de vleugels van engelen. ’t Is over, kookpunt, doodskus, onsterfelijk. Als de message van graffiti’s verstaande in ruïnes. Als zoveel verloren zielen, verborgen achter machines. Als m’n bestaan achter vitrines. Enscenering, onwerkelijk, dan, als de nacht helderziend is, Dan als ’t Westland even Atlantis lijkt. Dan, als de wanden van m’n gepantserde hart smelten als de motherfucking ijskappen van de Noordpool. Dan, als ik me tot de kern van de aarde doorboor.

Nee, dit is geen logica, dit is een microkosmos van ijzeren grootheidswaan, waar ik slaap tot ik uit m’n droom ontwaak.
Nee, dit is geen logica, dit is een microkosmos van ijzeren grootheidswaan, waar ik zweef tot ik de bodem raak.
Nee, dit is geen logica, dit is een microkosmos van ijzeren grootheidswaan, waar ik de feniks kan door zien gaan.