Eén maal vergeten
Is één keer te veel
Niets laten merken, nee
Alles is binnen
Buiten wacht het niets
Ik mag er nooit over praten, nee

Het is veel te laat, al mijn zinnen zijn vergeven
Ze liggen vast in eeuwigheid, met een zuiver hart geschreven

Woorden zijn gegoten
In beelden van beton
Om nooit uit te spreken, nee
Je ogen spreken
En je mond die zwijgt ze dood
En je hebt niets in de gaten, nee

Het is veel te laat, al mijn zinnen zijn vergeven
Ze liggen vast in eeuwigheid, met een zuiver hart geschreven

Kun je wel vergeven als je nooit iets vergeet
Gedachten vinden rust in een hart van steen
Spreken is zilver, zwijgen is goud
Waarde gaat verloren met de tijd

Het is veel te laat, al mijn zinnen zijn vergeven
Ze liggen vast in eeuwigheid, met een zuiver hart geschreven
Het is veel te laat, al je woorden ingesleten
Ze zijn al duizend keer verdraaid, op een weegschaal afgewogen

Het is veel te laat
De tijd heeft zich veranderd
En haar laatste grens verlegd
Het is veel te laat
Er valt niets meer goed te praten
Want het is nooit echt fout gezegd