Zweedse Eenzaamheid

Weet iemand hoe het zit met hun nieuwe kerst-cd?

Naar mijn weten is het de laatste twee jaren betrekkelijk stil geweest rondom het feneomeen 'Zweedse Eenzaamheid'. Na het glorieuze optreden in Vera (juli 200)zijn liefhebbers van het kitsche genre verstoten gebleven van de zwoele, creoolse klanken van deze band. Ik hoop, en naar ik aanneem met mij zo velen, dat er ooit een reprise zal komen van dit historische optreden.
Was getypt,
Drank

SFEER-IMPRESSIES MINI-TOURNEE ZWEEDSE EENZAAMHEID

Zoals bekend is Zweedse Eenzaamheid een tijdlang naarstig op zoek geweest naar een bekwame drummer die ‘in het kitsche plaatje’ past. De talloze jamsessies, contractbesprekingen en mediatrainingen die daaruit voortvloeiden, hebben gitarist Il Brisa en vocalist T-Ice danig afgeleid van datgene waarin ze uitblinken: het schrijven van wereldwijd gewaardeerde kitschcore-hits. Nu na de eerste rondes de keuze op fan van het eerste uur De Buffel is gevallen, hebben kernleden Il Brisa en T-Ice alle bandbeslommeringen van zich af gespeeld op een mini-toernee door het land. De shows waren als een cadeau aan de fans bedoeld. Zo heeft het duo, dat nooit haar afkomst zal verloochenen, onder meer op massaal bezochte feesten van (ex-) huisgenoten Majke en Mo gespeeld, waarvan hieronder een beknopte sfeer-impressie volgt, als altijd met veelzeggend beeldmateriaal.

12 oktober 2001
Zoals het een populaire band betaamt heeft Zweedse Eenzaamheid zich voor een lieve duit over laten halen een Unplugged-concert te geven, en wel op de verjaardagsfuif van jarenlange fan en voormalig Huize Merino-bewoonster Majke. Nadat voorprogramma Black Hole Horizon zich door haar Guns ‘n Roses en Nirvana-covers heen had geworsteld, kwam Zweedse Eenzaamheid de uitpuilende ruimte laten zien wat het echte werk inhoudt. Gelegenheids-bodyguard Calvani had de grootste moeite de opdringerige fans op een afstandje te houden, daarbij een uitzondering makend voor het aanwezige vrouwelijk schoon, geheel conform de instructies van de band. Al tijdens de reguliere set wist het duo IJs & De Bres, ondanks de beperkte middelen, het publiek te overtuigen van hun ongebreidelde talent op het kitschcore-vlak. De hits ‘De Waarheid’, ‘Het Leven Van Een Cowboy Op Een Paard’ en ‘Marie-Loe’ sloegen in als de spreekwoordelijke bom en werden luidkeels meegezongen. Deze avond is tevens de analen ingegaan als de wereldpremière van de gloednieuwe carnavals-kraker ‘De Après-Ski Hit’, die meteen op veel bijval kon rekenen. Plannen om deze meezinger op single uit te brengen werden hiermee geruggesteund.
Maar hiermee was het nog niet gedaan. De aanwezigen eisten meer! En daar Zweedse Eenzaamheid de talrijke fans niet snel zal teleurstellen, volgden nog de ‘Kitsch For The Millions-Medley’ en de knallers ‘Bier In De UB’ en ‘(Ik Heb Een Hekel Aan) Bennen’, waarbij T-Ice in een boekenkast klom. Na de verplichte handtekeningen en fotosessies konden Il Brisa en T-Ice, stemmig gekleed in goud en zilver (‘Zilver Is Mooier Met Goud’, zo luidt de werktitel van de eerdaags te verschijnen debuut-cd, een regel afkomstig uit ‘Hawaii-Blues’) zich laven aan het welverdiende gerstenat, speciaal geïmporteerd uit de Merino-moederbrouwerij te Paraguay. Een gezellig avondje aldus.

19 januari 2002
Hoewel Zweedse Eenzaamheid tot haar spijt jaarlijks vele aanvragen voor een concert in de wind moet slaan, toonde de band onlangs haar ruimhartigheid door de verjaardag van de heer L-Mo met een spetterende show op te luisteren. Al jaren fanatiek aanhanger van onze kitschcore-helden, is Mo als mede-bewoner in Da House meermalen getuige geweest van het ontstaan en uitwerken van hedendaagse cult-hits. Omdat Zweedse Eenzaamheid niet te beroerd is iets voor de loyale fans terug te doen, werd slechts luttele dagen voor het feest besloten de truck met oplegger in te laden en richting de Soos in Assen te toeren, één van de plaatsen waar T-Ice in het verleden serieus bier heeft leren drinken. Al in 1997 zou de band er optreden bij een borrel van de heer Hi-Ha, maar de allereerste tour (De Man Van Staal-Tour 1996) had dermate haar tol geëist dat de bandleden toen in een hangmat in Kiribati van een welverdiende vakantie genoten, lurkend aan een cocktail. Maar nu werd dan het lange wachten van de vele tifosi beloond, hoewel het geluid enigszins te wensen overliet. De versterker bleek alleen met distortion te werken en de microfoons golfden van hard naar zacht. Professioneel als ze zijn, en aangemoedigd door het enthousiaste publiek, wisten IJs en De Bres toch de avond van een bijzonder kitsche glans te voorzien. De in groten getale uitgerukte pers hield niet op met fotograferen en filmen (het resultaat binnenkort ook hier te zien) en met name publiekslievelingen ‘Het Leven Van Een Cowboy Op Een Paard’, ‘De Après-Ski Hit’ en het oudje ‘Is Everybody Happy?’ werden massaal van vocale ondersteuning voorzien. Die laatste golden-oldie, perfect verpakt in een kitsch Medliedje, culmineerde overigens nog in een stampende polonaise. Als laatste toegift werd een tipje van de sluier opgelicht omtrent een veelzijdig drieluik waar de band al lange tijd aan sleutelt en waarover in de diverse media al allerlei indianenverhalen de ronde deden. Zoals bij de doorgewinterde fans bekend, is ‘Het Leven Van Een Cowboy Op Een Paard’ het begin van een heuse trilogie en Mo had de eer op zijn feest de primeur te hebben van deel 2: ‘Het Leven Van De Blauwrug-Indiaan’. Het voltallige publiek met de mond vol tanden over zoveel bedroevend mooie melodieën achterlatend, spoedde ons glitter-duo zich naar de heli, die ze midden in het centrum van Groningen afzette, alwaar het nachtleven tot zonsopgang geëxploreerd is, met zoals iedere week een spoor van lege glazen, flauwvallende groupies en hun met deegrollers zwaaiende moeders tot gevolg.

FLESBEK CONCERT VERA KELDERBAR, 26-07-2000

Wat een verpletterende victorie! Wat een zegetocht! Wat een hegemonie! Wat een overdonderend succes! Met dit voor eeuwig legendarische concert heeft Zweedse Eenzaamheid zich in de (inter)nationale kijker gespeeld en ten overvloede nog maar eens aangetoond dat er maar één band is die zich met recht de ongenaakbare kitschcore-koningen van dit moment mag noemen. Wie dit heeft gemist, zal nooit vredig kunnen sterven. Al maanden stonden de Vera Krant en andere bladen bol van de voorbeschouwingen. Hoe zou Zweedse Eenzaamheid, jarenlang door de landelijke media- en platenbonzen met de dikke nek aangekeken, terugslaan bij dit sleutelconcert in hun reeds vijfjarige carrière. Welnu, het bleek uit te pakken als het ware hoogtepunt van de lustrum-festiviteiten! Een gedenkwaardig einde van de tumulteus verlopen ‘Het Leven Van Een Cowboy Op Een Paard’-Tour 2000.
De fameuze rocktempel VERA, die in 2000 haar eeuwfeest vierde, bleek met opzet enige jaren gewacht te hebben met het boeken van de godfathers van de kitschcore, speciaal om het honderdjarig bestaan van zowel een gouden als een zilveren rand te voorzien, daar zilver per slot van rekening mooier is met goud. Besloten werd een dubbel-concert met Harrie Kapje Lose Explosion te organiseren tijdens een exclusief Zomercafé in de Kelderbar. Deze recht-voor-z’n-raap bier-met-spruiten-metalband, met de sympathieke ex-Zweedse Eenzaamheid-bassist De Ui in de gelederen, deed een ode aan de Noorse hardrockers Turbonegro. Het promo-team van Zweedse Eenzaamheid had al snel een plan de campagne opgesteld om maximaal reclame voor dit eenmalig evenement te maken. Het Paraguayaanse Merino-concern, ook voor al uw hapjes en drankjes, nam de sponsoring op zich en afficheerde het geheel als:

Merino Flesbek Tour?Nee! : Harrie Kapje flesbek to Turbonegro, met als support: Zweedse Eenzaamheid

, met dank aan de Flashback-Tours van dat sigarettenmerk van die cowboy met longkanker. De verklaring voor de ongewone plaats van Zweedse Eenzaamheid als support-act in plaats van andersom (wat veel voor de hand liggender was geweest) is eenvoudig: tijdens voorgaande avonden bleken de hardcore tifosi van de groep dermate luid om hun helden te schreeuwen en met Merino-bier te gooien dat het onmogelijk bleek voor een band om vóór Zweedse Eenzaamheid te openen. Terecht bevreesd voor dergelijk excessen, is in goed overleg met het management besloten de rollen om te draaien. En dat zou VERA geen windeieren leggen. Nooit eerder was al tijdens een voorprogramma het baromzet-record aan flarden gezopen, zelden puilde de Kelderbar zo uit en nooit verkocht een debuterende band ruim 80 shirts, waarmee in één klap driekwart van de aanwezigen in Merino Wear gestoken was. Dat zijn slechts enkele van de historische feiten. Nog unieker dan dat was het muzikale gebodene: kitschcore zoals kitschcore bedoeld is!!

Na warme gelukwensingen inclusief ferme omhelsingen van manager Showan (speciaal ingevlogen vanaf zijn golfbaan op Barbados) en sponsor Merino (die als een Messias de dorstigen laafde met gratis Merino-pils), trapten gitarist/vocalist Il Brisa, zanger/rapper T-Ice en toenmalig drummer Gert (Hermien liet helaas verstek gaan) af met het gouwe ouwe ‘Zweedse Eenzaamheid’, dit als kadootje voor de fans van het eerste uur. Al tijdens het eerste couplet hiervan stond de zaal op z’n kop. Zo’n knallende entrée had niemand durven bevroeden!
Subtiel speelden onze jongens hierna ‘De Waarheid’, waarin vele BN-ers tot genoegen van het uitzinnige publiek te kakken worden gezet. Daarna volgde de op gelikte wijze omgebouwde cover ‘Marie-Loe’, waarbij voor het eerst het publiek als één man meezong. Ondertussen droop het zweet van de muren alsmede van de bandleden, die wonderwel in alle hectiek overeind bleven en shoïcijns aan de klassieker ‘Bier In De UB’ begonnen. Deze ode aan de studententijd werd een emotioneel weerzien met de rapper Calvani, die samen met zijn broer T-Ice als echte brothers in da house de hardcore-rap teksten de Kelder in deed stuiteren. De temperatuur naderde het kookpunt en de deinende massa schreeuwde om meer.
Als altijd goed voor de nodige verrassingen, schakelde Zweedse Eenzaamheid moeiteloos over op het poppy ‘Weerbaarheid’, daarmee de perfecte balans in het songmateriaal aantonend. Badend in zweet en wax stampte Il Brisa vervolgens zijn pedalen in voor de knaller ‘(Ik Heb Een Hekel Aan) Bennen’, waarbij T-Ice vanaf een kratje Merino-bier het publiek in dook. Alles voltrok zich in sneltreinvaart en het einde van de reguliere set kwam al in zicht. Na het zwoele ‘Hawaii-Blues’ werd studio-gitarist Martino Merino onder luide toejuichingen (‘Merino! Merino!’) het podium opgetrokken, om de grote hit ‘Het Leven Van Een Cowboy Op Een Paard’ van extra cachet te voorzien. Slechts gekleed in tijgervel en Avro-kapsel toverde ‘Piep-Show’ Merino een tranentrekkend mooie showlo uit zijn geoefende en met goud beringde vingers.
De potige Arubaanse privé-security’s van bodyguardbedrijf Willem W. & Co., toch niet onbekend met doldwaze taferelen tijdens Zweedse Eenzaamheid-shows, moesten al hun gewicht in de strijd gooien om de band haar toegiften te laten spelen. Die kwamen er in de vorm van ‘Ale Viola E Juve Merda!’ (als ode aan het de band na aan het hart liggende Fiorentina) en het ontroerende ‘Showan Bedankt’. Die laatste ter plekke geïmproviseerde klassieker gaf oud-zanger De Nerd de gelegenheid zijn vocale progressie aan het volk te tonen en resulteerde in een hossende meute, één grote kolkende kitsche familie van (ex-)bandleden, die hun respect en eer betoonden aan manager Showan, de man die achter de schermen verantwoordelijk is voor het gigantische succes van Zweedse Eenzaamheid.
Voor het arme Harrie Kapje restte de ondankbare taak na deze wereldshow een muzikale epiloog te verzorgen.
Uitgeput, uitgedroogd, uitgewoond en uitgeleefd was Zweedse Eenzaamheid ondertussen bezig met handtekeningen uitdelen, fotosessies schieten, interviews geven, sponsorcontracten afsluiten, groupies van zich af schudden, toasten op het memorabele succes en, professioneel als altijd, de strategie uitstippelen om ook de rest van de wereld in de nabije toekomst van deze unieke sensatie te kunnen laten genieten.

Zweedse Eenzaamheid.... Wie kent ze niet... legendarische optredend in dampende zalen, een menigte die langzaam tot gekte wordt gedreven om dan samen een bijna orgastische ervaring te delen.
Ik heb deze band nou twee keer gezien waarbij met name het optreden in 013 van begin 2003 een absoluut hoogtepunt was. Jammer dat de media ze boycotten want deze band verdient absoluut meer aandacht.
De strakke beat van drummer Gert, de snerende gitaar van De Bres zorgen voor een stevige basis waarop rapper T-Ice zijn rake teksten kan declameren. Maatschappij kritisch en bevlogen, maar ook sensitief en betrokken bij het menselijk leed. Manager Showan weet altijd een verassing te regelen, zoals onlangs het gastoptreden van Merino die, stoned als een garnaal, een wervelende solo weg wist te geven, waarbij de fameuze 'peep' natuurlijk weer door zaal knalde.

Kortom, zie je dat in je lokale bar dat Zweedse Eenzaamheid komt spelen, schroom niet en gaat dat zien.