Luk Saffloer

Luk Saffloer (Luk Janssens, Hasselt, 15.9.1948) debuteerde op het einde van de jaren '60 bij Kalliope, de platenfirma van Miel Cools. Aanvankelijk zat hij trouwens sterk in het kielzog van zijn beroemde stadgenoot en ook op zijn tweede (en meteen ook laatste) LP bleef hij een wat jongere uitgave van Cools.
Hij componeerde vlotte melodieën, die passend begeleid werden door een akoestisch instrumentarium en schreef breekbare teksten (meestal over vrij traditionele onderwerpen), die hij met een warm en aangenaam stemgeluid vertolkte.
Saffloers grootste nadeel was echter dat hij een decennium te laat geboren is. Zijn repertoire zou in de jaren '60 ongetwijfeld zeer invloedrijk zijn geweest, maar klonk in de jaren '70 al iets verouderd. Hij liep dan ook verloren tussen het kluwen van aanstormend elektrisch tuig op de podia.
Na zijn korte maar mooie muzikale loopbaan werd hij een door pers en publiek zeer geprezen radioproducer en presentator van programma's als "Harbalorifa", 'De laatste geus', 'Domino', 'Krieke Lambiek', 'Poeskaffee', 'In de Wandeling' en 'Het Genootschap' bij omroep Brabant.
In 1988 ging hij werken voor BRT-TV waar hij heel wat programma’s produceerde, zoals ‘Saffloer over de vloer’, ‘Kom op tegen kanker’, ‘De andere kant’…
Luk Saffloer lijdt al jaren aan het chronisch vermoeidheidssyndroom (CVS). In 1999 schreef hij een veelbesproken boek: ‘Te moe om te sterven’, overleven met chronische vermoeidheid.

De naam 'Saffloer' kreeg hij van een groep studenten. Saffloer is een Egyptische distel met gele bloempjes die later saffraanrood worden.