Smyle

Groep uit Den Haag/Voorburg die zich specialiseert in het kopiëren van de sound van The Beatles. In zanger Bas Muys heeft de band een vocalist in huis die perfect het stemgeluid van John Lennon kan imiteren.

Zanger/gitarist Bas Muys, (lead)gitarist Peter van der Vossen, diens broer en drummer Paul van der Vossen en bassist Frank van Oortmerssen repeteren fanatiek bij de Van der Vossens in Park Leeuwenberg te Voorburg. De muzikanten nemen de composities van Bas Muys thuis op met hulp van een Sony Sound on Sound viersporenrecorder. De nummers klinken alsof het bootlegs zijn van The Beatles. Live speelt de groep naast eigen repertoire ook covers van The Beatles, The Kinks en The Rolling Stones.

In het voorjaar van 1972 behaalt Van Oortmerssen zijn eindexamen. Hij verlaat de groep en emigreert in september naar Indonesië. De demo's die de band naar platenmaatschappijen sturen leveren geen contract op. Via een advertentie versterkt gitarist Mark Boon (ex-Sads) de groep. In eerste instantie treedt de groep op onder de door drummer Paul van der Vossen bedachte naam Hoedown. Manager Henk van Leeuwen verandert die naam in Smile, vernoemd naar de gele smiley's. In navolging van The Byrds wordt de i omgezet in een y. Dankzij de inbreng van Boon en een nieuwe demo weet de band de interesse te wekken van producer Jaap Eggermont. Smyle's eerste hitsingle komt uit bij Polydor, dezelfde maatschappij die een jaar eerder geen interesse toonde. Ook George Kooymans van de Golden Earring is aangenaam verrast (met name door de treffende gelijkenis met The Beatles) en besluit speciaal voor hen een nummer te schrijven, It's Gonna Be Alright. Dit haalt de negende plaats in de hitparade.

Ook de tweede single The Tandem, waarop Smyle wederom klinkt als The Beatles rond 1965, slaat aan, getuige de twaalfde positie in de hitparade. Daarna stokt het echter. De single Dream Of Me doet niets en ook in de gelederen rommelt het. Drummer Cees Meerman vervangt Paul van der Vossen. Gitarist Boon verlaat Smyle en formeert met Rob Vunderink en Frank Papendrecht The Hammer. EMI brengt twee singles van hen uit in 1974 en 1975.

De vierde single Crazy Lazy Little Miss Daisy flopt. Ton van der Meer vervangt bassist Peter van der Vossen en Art Bausch neemt de opengevallen plaats van Cees Meerman in. De bezettingswisselingen blijken het begin van het einde. Voor het eind van het jaar (1974) valt de groep uit elkaar. Enkele jaren na het uiteenvallen van de band overlijdt Ton van der Meer.

Bron: Muziekencyclopedie.