Er doolde door de stille straten 
'n oude grijze schooier rond 
Hem vergezelde op z'n tochten, 
'n vieze schurftige zieke hond 
De schooier was 'n zwijgend wezen
hij sprak z'n trouwe hond nooit aan  
Ze konden zonder vele woorden 
elkander toch heel goed verstaan  
Want beiden waren uitgestoten
en daarom trouwe bondgenoten  

Door iedereen gesard, geplaagd 
uit ied're schuilhoek weggejaagd
het was 't leed dat hen verbond
de oude schooier en z'n hond 

En op een nacht van sneeuw en hagel 
verscholen in een diep portiek 
Daar voelt de schooier reeds 't einde 
ze waren beiden stervens ziek
De hond lag met gebroken ogen 
keek naar z'n baas zo droef te moe 
De schooier nam z'n lompenjasje 
en dekte z'n stervende vriend toe 
En bij 't eerste morgengloren 
vond men hen beiden doodgevroren 

De dooie hond lag uitgestrekt 
door schooiersplunje toegedekt 
Daarnaast de schooier dood en koud  
de schooier met z'n hart van goud