Het uur van afscheid was gekomen,
z'n schip moest weer naar zee. 
Ze vroeg met tranen in haar ogen,
neem mij toch met je mee. 
Hij zei je moet niet huilen meisje,
straks ben ik weer bij jou. 
Dit is beslist me laatste reisje,
en dan word jij m'n vrouw. 

Als de witte rozen bloeien gaan. 
Zullen bruilofstklokken voor ons slaan. 
Nooit ga ik dan meer bij jou vandaan. 
Als de rozen bloeien gaan. 

Haar zeeman is nooit meer gekomen. 
Z'n scheepje bleef op zee. 
Voorbij zijn al haar mooie dromen. 
Geen bruiloft voor hen twee. 
De allermooiste witte rozen 
plukt zij nu voor hem af. 
En met de tranen in haar ogen, 
legt zij ze op z'n graf 

Als de witte rozen bloeien gaan. 
Zullen bruilofstklokken voor ons slaan. 
Nooit ga ik dan meer bij jou vandaan. 
Als de rozen bloeien gaan. 
Als de rozen bloeien gaan. 


(c) Zangeres Zonder Naam