Ik wandelde bij windig weer
De polder in op zeek’re keer
Toen kwam ik bij een boerderij
Daar zag ik iets en dat roerde mij

IK voelde plots mijn borst beklemd
Want ziet: daar hing een drogend hemd
Zo’n enkel hemd in wilde wind
Is iets wat ik naargeestig vind

IK werd melancholiek gestemd
Bij ’t zien van ’t natte flapperhemd
Want wat kon zo verlaten zijn
Als ’t witte hemd daar aan die lijn

Het hield in wanhoops eenzaamheid
De beide armen uitgespreid
Wie weet waar ’t witte hemd aan dacht
Misschien een ovond of ’n nacht

Gelukkig werd het door de meid
Verlost uit zijn verlatenheid
Ze droeg een mandje in haar zij
En hing er ander wasgoed bij

Zij hing wat kousen op, een doek
Een rooie zakdoek en een broek
Een blauiwe boerenboezeroen
Een nachtjapon en toen

En naast ’t witte hemd kwam aan die lijn
Een roze lijfje zacht en fijn
En dat was juist iets voor het hemd
Het werd er vrolijk door gestemd

Het sloeg z’n armen maar meteen
Onstuimig om het lijfje heen
Het lijfje, preuts, deed eerst nog: Zeg..
En bolde, bang ,een beetje weg

Maar ’t was toch eigenlijk wel fijn
Zo met dat hemd daar aan die lijn
En spoedig werd het natte goed
Aaneengesmeed door liefdesgloed

En toen de meid eens kijken kwam
En ’t eerste droge goed innam
Toen waren beide, ’t hemd en ’t lijf
Het eerst van alles droog en stijf

Voor dames heeft nog mijn verhaal
Een kleine,  praktische moraal
Wanneer een hemd gauw droog moet zijn
Lieve dames, let even op
Hang ook een lijfje aan de lijn