Daar woonde een mannetje naast ons
Zo triest als geen tweede in ’t land
Wanneer ie op straat kwam dan liep ie
Heel dicht langs de huizenkant
En steeds als ie over wou steken
Of vlug naar de tram moest misschien
Dan was ’t of ie stilletjes huilde
Daar iedereen hem nu kon zien
Waarom? … Als je heel goed wou luisteren
Dan kon je hem zacht horen fluisteren

   O, ik heet het is verschrikkelijk
Poepjes, Poepjes
Iedereen lacht ogenblikkelijk
Om Poepjes, Poepjes
’t Is vreselijk ongemakkelijk
Poepjes, Poepjes
Als ik me voor moet stellen dan hakkel ik
Mijn naam is Poepjes, Poepjes
En geen kind in de straat lust snoepjes
Van ene Poepjes

Het ging nog zolang ie mocht zwijgen
Of onder mocht duiken in ’t werk
Geen plaatje op de deur hoefde hebben
Of achter mocht staan in de kerk
Een meisje waarmee ie ging wandelen
Dat vond hem in ’t eerst wel een heer
Totdat ze opeens naar hem lachte
Je heet Henk, maar hoe heet je nog meer
Toen liep ie een nacht lang verlaten
In ’t park tegen de maan te praten
Is ’t voor jou daar, ook vermakelijk
Poepjes, Poepjes
Ben ik daarom zelf onsmakelijk
Poepjes, Poepjes
Alle mensen zijn onredelijk
Voor Poepjes, Poepjes
Ben ik daarom zelf onzedelijk
Poepjes, Poepjes
En de mensen die staan in groepjes
Hé daar gaat Poepjes

Maar op een avond vond ie toevallig
Een heel oud adresboekje op straat
En honderdmaal Smit en De Raad
Toen nam hij de P. onderhanden
Hij zocht met zijn tong uit zijn mond
En zag tot zijn grote verbazing
Dat er maar één Poepjes bestond
Het was of ie wéér werd geboren
En ’s avonds kon heel de straat horen

O, ik heet, het is verrukkelijk
Poepjes, ja, Poepjes
Niet onduidelijk maar nadrukkelijk
Poepjes, ja Poepjes
O, ik vind het niet meer vreselijk
Poepjes, Poepjes
Het klinkt zelfs bijna feestelijk
Poepjes, Poepjes
Poepjes, ja Poepjes, gewoon Poepjes
En ik schrijf het op muren en stoepjes
Ja, ik heet Poepjes, Poepjes, P-o-e-p-j-e-s