Muisstil op mijn tenen loop je langzaam langs mijn bed
Probeert me niet te storen, want je denkt: hij slaapt nu net
Je hebt stil liggen wachten tot mijn adem rustig is
Dan nog een paar minuten en dan durf je pas

Loopt rustig naar de gangkast waar je koffer al gepakt staat
Kijkt nog even om je heen voor je langzaam naar de trap gaat
ik hoor je zoeken naar het knopje van het licht
De treden kraken en de deur gaat zachtjes dicht

'k Ben wakker en ik denk: O nee, het kwam niet onverwacht
Je hebt niet hoeven zeggen waar je al die tijd aan dacht
Maar je had toch op zijn minst behoorlijk afscheid kunnen nemen
In plaats van zo de trap af in het donker op je tenen

Ik zou je zeggen: "'t Spijt me erg na al die lange, lange jaren
En waarom heb je toch al die tijd problemen lopen sparen"
Ik zou je dan weer tegenhouden met een heleboel gepraat
Misschien is het wel beter dat je zo in stilte gaat