Bijna niemand die weet
Die ons zoo stil ziet loopen
Steeds zoo schamel gekleed
Hoe duur we ons brood wel koopen
Hoe er met vangst  nooit gedraald wordt
En hoe duur vaak de visch betaald wordt
w’ Ons leven altijd moeten wagen
Strijdend in de grootste eiland
Met het woedend element
  
Hoevele  arme visschers, o straf
Vonden in de golven hun graf
Terwijl hij op zee ie stormen en wind
Daar het brood verdient voor vrouw en kind
Hoe meen’ge jonge, arme visschersvrouw
Slijt met haar kroost d’r leven in rouw
En zoekt dagelijks wezenloos aan het strand
In de golven naar heur dierbaar pand

Of je als je bezint
Niets van de schuit wilt hooren
Je bent nou eenmaal als visscherskind
Eenmaal voor de zee geboren
Al heb je ook zulk verheven plannen
Je moet een visschersboei bemannen
Je idealen voor eeuwig verbannen
Want een visschersknaap heeft heusch
Nimmer toch een wil of keus’

Je wordt naar in de sleur gejacht
Waar je nou eenmaal in groot werd gebracht
Al haal je ook de zee die je onverzaakt
Al heel jong tot weeskind heeft gemaakt
Waag je je  willoos weer aan den dood
Amper aan nog voor ’n schamel stuk brood
En werpt steeds de reeders van onze vloot
Zoo ons bloedgeld rijkelijk in hun schoot

Wie kan nog droever lot
Dan dat der visschers noemen
Wie durft ooit voor zijn God
Ons wreed bestaan verbloemen
Wie zal er dan de angst en het llijden
Van onze arme vrouwen en benijden
Die steeds van heur man moeten scheiden
Altijd weer zoo droef en bang
God alleen weet voor hoe lang

Wie weet wanneer hij haar verliet
Of ze hem nog wel eens wederziet
En hij die door haar zoo teer wordt bemind
En de golven ook zijn graf niet vindt
Wie telt de vrouwenharten die bloeien
Woest spokend om onze visschersboeien
Ons daar weer brengen in doodsgevaar

Gij allen aan den disch
Aan onze vangst verknocht werd
Weet dat doorgaans die visch
Vaak met den dood gekocht werd
Weet dat als ge die visch moogt aanschouwen
Dat onze kinderen en vrouwen
Om hunman en vader te rouwen
Gij die aan de visch geniet
Vergeet het lot der visschers niet

Helpt, bidt en steunt met milde hand
Denkt aan het rouwend dorp bij het strand
En lenigd den nood in de visschersstand
Van ons zwaar bedroefde Nederland
Wil geven in het diepste vertrouwen
U de zorg voor onze kinderen en vrouwen
Vergeet ze nooit verlicht toch het wee
Van de arme visschers op de zee