Zij staat aan de haven en kijkt naar de zee
Verlangend het scheepje t’ ontwaren
En diep in haar harte ontwringt zich een bee
Voor hen die de zeeën bevaren
Zij tuurt over ’t water en zoekt naar een mast
Haar lichaam in snikkende schokken
De kleuters van kinderen houden haar vast
Verbergen zich bang in haar rokken

Moedertje lief, waar blijft vadertje nou  
Dat zou ik zoo graag willen weten
Vadertje houdt toch van ons en van jou
Hij zal ons dus vast niet vergeten
U kijkt ons zoo droevig en meelijdend aan
En vreest dat hij nooit terug zal keeren
U zegt toch dat Vader nooit kwaad heeft gedaan
Dan zal toch ook niemand hem deren?

Zij staat aan de groeve met wasbleek gezicht
Een traan ploegt zijn weg langs haar wangen
Zij worstelt een strijd tusschen wanhoop en plicht
Die moedeloos haar schouders doen hangen
Zij kijkt om zich heen naar de zwijgende schaar
Naar vrouwen, bedroefd en verslagen
Het leven is moeilijk en dikwijls te zwaar
En thuis zijn de kinderen die vragen

Moedertje lief, waar blijft vadertje nou  
Dat zou ik zoo graag willen weten
Vadertje houdt toch van ons en van jou
Hij zal ons dus vast niet vergeten
U kijkt ons zoo droevig en meelijdend aan
En vreest dat hij nooit terug zal keeren
U zegt toch dat Vader nooit kwaad heeft gedaan
Dan zal toch ook niemand hem deren?