In lompen gehuld met een somber gelaat
Ziet men ze steeds lopen, langs gracht en straat
En iederen dag trekken zij er op uit
En overal vangen ze bedelend hun buit
Zij spreken van honger, met ’n droevig gezicht
En iedereen geeft iets, dat is menschen plicht
Maar juist door dat meelij hebben zij zoo’n bestaan
Dat zij nimmer weer het aan werk willen gaan

Maar zij die niet durven te vragen
Zij voeren een moeilijken strijd
Want zij zijn het volk dat uit schaamte
Fatsoenlijke armoede lijdt

De man loopt als “Heer” maar verkleurd is z’n hoed
Inwendig verzwakt want hij is ondervoed
Hij loopt van het eene maar ’t and’re kantoor
Maar ’t eeuw’ge “geen plaats” pijnigt steeds weer zijn oor
En komt hij weer thuis; vraagt zijn vrouw “vond je iets?”
Maar moedeloos zegt hij: “ik liep weer voor niets’
En dwalen hun blikken naar ’t sluim’rende wicht
Dan rolt er een traan langs hun hongergezicht

Als ’t laatste verpand is wat waarde bezat
En ’t hongerspook grijpt reeds naar hen en hun schat
Dan nemen zij, schreiend het wanhoopbesluit
Dat ’n eind maakt aan ’t lijden van hen en hun spruit
Hoe vaak kwam ’t niet voor, dat men simpel slechts las
’n Gezin doodgevonden. Gestikt door gas
Zij misten den moed  voor het vragende woord
Zijn door hun fatsoen en schaamte vermoord             

Want zij die niet durven te vragen
Zij voeren een moeilijken strijd
Want zij zijn het volk dat uit schaamte
Fatsoenlijke armoede lijdt