Ik hadde nen vriend in Noord-Canada
'k zeg nen vriend, 't was een broere, een vader
In 't land van d' indianen, Alberta
Roger Vandersteene was daar pater

Kinders zit stille en hort naar mijn lied
'k vertel u d' historie van Steentje
Ie had vrouwe noch kinders en geld ook al niet
Zelfs nie kloek van posteure, 't was een kleintje

Maar ie had in zijn herte een groot gedacht
'k ga d' indianen van Jezus leren
Maar dat was boven Steentje zijn macht
Geen één die zich wilde bekeren

Daar stond zijn barrakke bie de rivier
En ie moeste vissen en jagen
En barre winters zonder eten of vier
Ie schreef in zijn brief 'k mag nie klagen'

Ie smoorde zijn pupe en luisterde goed
Naar oeroude indianeverhalen
Van de grote geest die 't al leven doet
En van de dood die ons komt halen

De rivier is ne levenslangen tocht
En iederen kronkel doet groeien
Makt da'j gereed zijt bie de latsten bocht
Om de grote zee op te roeien

En ze gingen op jacht, anders ga je daar dood
Voor dagen met honden en sleden
Want 't vel van den beer is warm en groot
En zijn vet en zijn vlees goed om 't eten

Ie schreef op hulder tale woord voor woord
En al hulder wondre gedachten
Van bergen en bossen had ie toeren g'hoord
En den hemel die we meugen verwachten

En Steentje wierd opperhoofd Krie-indiaan
'Aimo Weno' met de geest kost ie spreken
Ie had ook den totem voor zijn tente staan
Want dat is daar 't heilige teken

Van de Buffalokopheuvels tot in Wabasca
Met de kariboebergen in de verte
En rond 't grote meer van Athabasca
Noemden z'hem kleine man met 't groot herte

Maar nu is't ie weg voor zijn latsten tocht
Met zijn kano de zee opgevaren
Ie was gereed bie de latsten bocht 
Ie zei: Je moe mie hier begraven

'k vertel het mijn kinders met mijn simpel lied
D' historie van Roger Vandersteene
Ie had vrouwe noch kinders en geld ook al niet
Ie is dood bie d' indianen, heel allene