Katia is haar jong leven moe,
Geen geluk in haar bestaan.
Liefst van al zou ze slapen gaan,
Om nooit meer op te staan.

En Katia gaat verdrietig voor haar spiegel staan,
En denkt wat heb ik me toch laten gaan,
Geen wonder dat er niemand om me geeft,
En het geen mens kan schelen of ik sterf of leef.
En Katia grijpt naar de doos met pillen in de la,
En telt ze een voor een nog eens zorgvuldig na,
Als ze nu alles slikte in een keer,
Dan was dat akelig gevoel er straks niet meer.

Katia is haar jong leven moe,
Heeft geen zin om door te gaan.
Vanavond neemt ze haar besluit,
Daarmee is alles uit.

En Katia ruimt voor de laatste keer haar kamer op,
De boel staat der al weken op zijn kop,
Ze zou niet willen dat men haar zo vond,
Met al haar spullen die daar slingeren op de grond.
En Katia verzorgt haar nagels en ze neemt een bad,
Ze borstelt al haar wilde haren glanzend glad,
Nieuwsgierig gaat ze voor haar spiegel staan,
En vind zich plotseling te mooi om dood te gaan.

En Katia die er nu uitziet als een modepop,
Belt al haar vrienden en haar buren op,
Ze nodigt iedereen uit voor een feest,
Want Katia is weer dolgelukkig dat ze leeft

Ja Katia die danst en zingt en praat en drinkt en lacht
Heeft heel de wijde wereld plotseling in haar macht
Ze is reeds lang niet meer zo blij geweest
Voor Katia is nu elke dag opnieuw een feest.

Ja Katia,  ja Katia.