Waar je normaal niet over nadenkt,
waar je nooit een keer bij stilstaat
als je keihard van de trap rent
of met een rotgang gauw naar school gaat,
daar sta ik nou wel honderd keer bij stil
nu mijn lichaam niet meer doen kan wat ik wil.

‘Ja, dit kon iedereen gebeuren:
aangereden door een brommer.
Het heeft geen zin te blijven treuren,
het is domme pech en nog veel dommer’
is wat ik deze maanden heb ontdekt.
Je waardeert pas echt iets als je het niet meer hebt.

Lopen, rennen, dansen, springen,
al die doodgewone dingen
werden in één klap speciaal
nu ik weet: het wordt nooit meer normaal.

Als je haast alles hebt verloren,
krijg je oog voor het alledaagse.
Ik kan nog voelen, kijken, horen,
al nam het toeval mij te grazen.
Wat me moed en zelfvertrouwen geeft,
is dat ik ondanks alles blij ben dat ik leef.