Ik lach om automobilisten,
al gaan ze nog zo snel.
Over smaak valt niet te twisten,
maar over schoonheid wel.
Want mijn ezel heeft tenminste
een goddelijk model.

Hij loopt niet op benzine,
maar op distels en op gras.
Op zo’n ezellimousine
zit ik nooit krap bij kas.
En hij bevuilt de lucht niet
met dat beetje uitlaatgas.

Zijn warme vacht is prachtig,
al zijn zijn hoefjes klein.
Ik roep soms: ‘Allemachtig,
niet zo dicht bij het ravijn!’
Dan kijkt hij achterom van:
‘Je hoeft niet bang te zijn.’

Hij raast niet langs de wegen,
loopt peinzend langs een kloof.
Ja, mijn ezel is terdege
een wijsgeer, filosoof.
Maar onder ons gezwegen
is hij soms Oost-Indisch doof.

Rij met hem door de velden,
bevallig is zijn tred.
Zoiets prachtigs ziet men zelden
op Neerlands wegennet.
Hij is mijn eigen ezeltje,
mijn eigen Cabriolet.