Gewoon een gewoonte
steeds minder oog voor het mooie
Geen pieken, geen dalen
het is in vlakte verdwalen
En waarom niet?
daar heb ik geen antwoorden voor
Ik ben afwezig
geketend in dit patroon
Monotoon, monochroom
zo veel is verdwenen
Geef me klank, geef me kleur
laat me lachen en wenen 
Want dit voelt fout aan
dit voelt koud aan

Het voelt zo koud aan in mijn ziel
zo koud dat gevoel bevriest
Zo koud
alsof ik delen verlies
Het voelt zo koud aan in mijn ziel
zo koud dat gevoel bevriest
Zo koud, zo fout
alsof ik niet kan vervangen
wat ik ben kwijtgespeeld
Ik voel nog amper
van mijn eigen vervreemd

Schrik voor onverschilligheid
ik verkies de haat in de blik boven
Geen gevoelens meer tonen
mijn eigen verdoven
En waarom niet?
daar heb ik geen antwoorden voor
Ik ben aanwezig
maar het lijkt of ik elders behoor
Maar waar dan naartoe
ik zou het niet weten
Uit het moment, uit de sleur
laat zintuigen herleven
Voor haat en liefde, laat ze nemen, beleven
dit voelt fout aan