Aan de oever van de Schelde,
Gans verscholen in het riet,
Zat een kleine jonge kikker,
Bij zijn moeder op haar knie.

"Ziet ge daar", zo sprak de moeder,
"Ziet ge daar die ooievaar?
't Is de moord'naar van je vader,
Hij vrat hem op met huid en haar."

"Potverdomme", zo sprak de kleine,
"Heeft die rotzak dat gedaan?
Als ik groot en sterk zal wezen,
Zal 'k 'm op z'n bakkes slaan."

Ge moet niet wachten, sprak de moeder
Ge moet niet wachten, kleine vriend:
Hij staat te slapen, potverdorie,
Geef hem rap wat hij verdient.

En de kleine, vol couragie,
Sprong tot bij de ooievaar
En hij klopt' hem op zijn bakkes
Maar de vogel wierd het gewaar

Vele jaren zijn verstreken,
En die kleine leeft niet meer,
Maar die ooievaar zijn bakkes,
Doet nog altijd even zeer.

EEN ANDERE VARIANT:

Aan de oevers van de Daule,
Zat verschoule in et riet,
Ne klaane, joenge kikker,
Ba zan moeder oep de knee.

"Zie ge dàà", zee die moeder,
"Ziede dàà deen oeievaar?
't Is de moerdnaar van a vader,
Ha vrat em oep me-j ôôd en 'aar."

"Potverdoemme", zee die-je klaane,
"Hee' dieje smeirlap da gedaon?
Azzek groet en sterk zal weize,
Zallek em oep zen bakkes slaon."

Veule joare zen verstreike,
En dieje kikker leeft niemier,
Mor deen oeievaar z'n bakkes,
Doe nog altaad eive zjier.